ජාත්‍යන්තර පොත් ප්‍රදර්ශනය පැවතුනේ ගිය මාසේ, වෙනත් අවශ්‍යතාවයන් කීපයක් සඳහා කොළඹට පැමිණියත් ප්‍රදර්ශනය පැත්තේ නම් යන්න බැරිවුනා. පොඩි කාලේ නම් කොළඔ ආවොත් තාත්තා අනිවාර්යයෙන්ම මොකක් හරි පොතක් අරන් දෙනවා . පොත් ප්‍රදර්ශනයෙන් ම විතරක් නෙවෙයි. ගොඩක් වෙලාවට ගුණසේන එකෙන්. මේ පාරත් මම කොළඹ යන බව දැනගත් වෙලාවෙත් ඔහු “ පුතේ පොත් ප්‍රදර්ශනය පැත්තේ පොඩ්ඩක් ගිහින් වරෙන් එන ගමන්” යැයි කීවේ අපි දෙන්නම එකලෙස පොත් වලට ඇලුම් කරන බැවිනි.

පොඩි කාලේ සිට මට තිබ්බ පුරුද්දක් තමයි අතට අහුවන ඕනම දෙයක් කියවන එක. බත් ඔතං ආපු පත්තර කොලේ පවා. බත් එක කන්නේ නැතිව ඒක කියවනවා කියලා ඔෆිස් එකේ යාළුවෝපවා ඒ දවස් වල බැන්නා. කොහොම වුනත් පොත් කියවීමේ පුරුද්ද මට මග ඇරුනේ උසස් පෙල කරන කාලේදි. අධ්‍යාපනයට බරවෙලා හිටිය හින්දා නෙවෙයි. කොහොම හරි ඒ පුරුද්ද සැහෙන්ට ම මග හැරිලා ගියා. මම 5 වසරේ ඉඳලා සාමාන්‍ය පෙළ ඉවර කරලා ගෙදර සිටිය කාලය තුල කියවපු තරම් පොත් ප්‍රමාණය හිතුවොත් එතැන් සිට ගත වුනු පසුගිය අවුරුදු 10ක කාලය තුල ඒ පොත් මිටියෙන් 10න් 1ක්වත් පොත් කියවන්න නැතුව ඇති.

කොහොම හරි මේ මාසේ 3 වෙනිදා ඉඳලා නාවලපිටිය නගර සභා ශා‍ලාවේදී පොත් ප්‍රදර්ශනයක් ආරම්භ කලා. නිවාඩු වෙලාවක් බලලා ගියේ හොඳ පොතක් තිබුනොත් ගන්නම් කියලා. පොත් සැහෙන්න ප්‍රමාණයක් තිබුනත් පරිවර්තන වලට තියෙන කැමැත්ත නිසා මං බැලුවේ පරිවර්තන විතරයි. ඒ අතර තිබු පොත් ගොඩක් මං ගාව තියෙන ඒවා ( මං ගාව කීවට තාත්තා ගාව.අපේ ගෙදර තියෙන සියළුම පොත් වල අයිතිකාරයා තාත්තා). ඒ වගෙම පරණ රුසියන් පරිවර්තන රාශියක් නව මුද්‍රණයන් විදිහට එලි දක්වලා තිබ්බා. හැබැයි රුසියාවේ ප්‍රගති ප්‍රකාශන වලට හරි රාදුගා ප්‍රකාශන වලට හරි ලගින්වත් තියන්න පුළුවන් තරමේ මුද්‍රණ තත්වයක් ඒ පොත් වල දැක්කේ නෑ. එක පොතක් මුද්‍රණය කරලා තිබ්බේ කෙලින්ම ස්කෑන් කරලා. ඒක එහෙම්ම මුද්‍රණයට අරගෙන තිබ්බා.

මං හොයලා හොයලා ගත්තා පොත් හතරක් විතර මට. ඒ හැම එකක්ම කලින් කියවලා තිබ්බත් දැන් ඒ පොත් මා ගාව නෑ. යාළුවන්ට කියවන්න දීලා ඒ පොත් ඔවුන් සදහටම අයිති කරගෙන. එහෙම දුන්න පොතක් මං තාමත් හොයනවා “ තෙවන ඇස” කියලා ටිබෙට් කථාවක්. ටී. ලොබ්සාං රම්පා කියලා කෙනෙක් ලියපු එකක්. පරිවර්ථකගේ නම මතක නෑ. ඒ පොත නැති වුනේ 10 වසරෙදි. ගත්ත පොත් වල නම් තමයි “ජමීලා” “හරි පුදුම ඉස්කොලේ” “සැබෑ මිනිසකුගේ කථාවක්” සහ “රතු සෙබලිය” .

මේ පොත් වලින් තාම කියවන්න පළ්‍රවන් වුනේ ජමීලා විතරයි. ඒ පොත කෙටි නව කථා දෙකකින් සමන්විතයි. දෙකම චින්ගීස් අයිත්මාතව් නැමති ලේඛකයා ලියපු කථා. ඔහු ගැන ලංකාවේ ගොඩාක් අය නම් දන්නේ “ගුරු ගීතය” පොතෙන්. මේ පොත් දෙකම පරිවර්තනය කරලා තියෙන්නේ දැදිගම වී රුද්‍රිගෝ. මං දන්න ලස්සනටම පොත් පරිවර්තනය කරපු අයගෙන් කෙනෙක්. අනිවාර්යයෙන්ම රුසියන් සාහිත්‍ය ලංකාව තුල ප්‍රචලිත වෙන්න ඔහු එක සාධකයක්. ඒ තරම් කෘතහස්ත පරිවර්තකයෙක්.

ජමීලා පොතේ මගේ සිත් ගත් කොටස් කිහිපයක් මට සටහන් තබන්න සිතුනා. මේ සටහන පවා ලියන්න ගත්තේ ඒ නිසයි. මුළ්‍ර කථාවම මේ ඡේද කිහිපයෙන් ප්‍රකාශ වෙනවා කියලා මම හිතනවා.

“මොර සූරන වැස්ස ඇරඹිනි. පිදුරු ගොඩක් මත වැතිර සිටි මාගේ හදවත ගැහෙන සැටි මට දැනුණි. මා ප්‍රීතියෙනි. රෝගීව බොහෝ කාලයක් තිස්සේ ගෙයි මුල්ලට වී සිටි යමෙක් පළමු වරට හිරු එළිය බැලීමට ආවාක් මෙන් විය. වැස්ස හා විදුලි කෙටීම නිසා පිදුරු ගොඩ තුලට වැදුනද මා සතුටුනි. මා නිදා ගත්තේ මද සිනහා පාමිනි. මට ඇසෙන ශබ්ද දනියාර්ගේ හා ජමීලාගේ කෙඳිරීම්ද නැතිනම් වැහි බින්දු පිදුරු වලට වැටෙන විට ඇති වන ශබ්දයද යන්න මට අවබෝධ නොවිනි.

වැසි කාලය ඇරඹී ඉක්මනින්ම වස්සාන ඍතුව පැමිණෙනු ඇත. සටෙප්ස් තණ කොළවල හා පිදුරු වල නැවුම් සුවඳ දසත පැතිර ගියේය. වස්සාන ඍතුවෙන් අප බලාපොරොත්තු වන්නේ කුමක්ද? ඒගැන යම් කිසි හේතුවක් නිසා මම නොසිතමි…..”


“ පලයන්… හැදී වැඩිලා දැන් පියාපත් සොලවනවා…

නුඹලා බොහෝ ඉහලින් පියාසර කරාවිදැයි අප දන්නේ කොහොමද?

නුඹලා ඇත්ත යුක්තිය අනුව වැඩ කරනවා වෙන්ට පුළ්‍රවනි. පලයන්… ගිය පසු අදහස වෙනස් කරන්ට පුළුවනි. පින්තූර ඇඳීම, තීන්ත ගෑම හොඳ රස්සාවක් නෙවී….

ඉගෙන ගනින් එතකොට තේරුම් ගනීවී…

නුඹේ ගෙය අමතක කරන්න එපා……”


“ඹබ දැන් කිනම් මගක් ඔස්සේ ගමන් කරන්නෙහිද? ස්ටෙප්ස් බිම හරහා දැන් මාර්ග බොහොමයකි. අල්තායි හා සයිබීරියාව දක්වාත් අළුත් මංමාවත් විශාල ගණනකි. නිර්භය බොහෝ දෙනා එහි වැඩ කරති. ඔබ එහි ගියෙහිද…? මගේ ජමීලා ආපසු නොහැරී නොබලාම පිටවී ගියාය. ජමීලා ! දැන් ඔබ සමහර විට විඩා පත්වී හෝ අඩුවූ ආත්ම විශ්වාසයකින් පසු වන්නෙහිද..? එසේ නම් දනියාර්ගේ උර මත හිස තබා ගන්න. ආලය මහපොළව සහ ජීවිතය ගැන ගී ගයන ලෙස දනියාර්ට කියන්න.! ස්ටෙප්ස් බිම විවිධ වර්ණවලින් බැබළුණාවේ ! එවිට ඔබට අගෝස්තු රාත්‍රිය මතක් වේවා ! ජමීලා ඉදිරියට යන්න. කණගාටු නොවන්න. ඔබ අසීරු භාග්‍යයක් සොයා ගත්තෙහිය……”

Jamila

ජමීලා

චින්ගීස් අයිත්මාතව්

පරිවර්තනය- දැදිගම වී රුද්‍රිගු

 

DSCF4446

“When you go home

tell them that

We sacrificed

Our Today

For their

Better Tomorrow”

 

මට මේ ඡායාරුපය හම්බ වුනේ මගේ මිත්‍ර අනීස් ගේන්. මේ ඡායරෑපය ඔහු අරන් තියෙන්නෙ සෝමපුර හමුදා කඳවුරේ දී.

මේ සම්බන්ධයෙන් කියන්න ගොඩාක් දේවල් තියෙනවා. ඒත් මට ලියන්න තේරෙන්නේ නෑ. එනිසා මෙය ඔබ දුටු විට මේ පිළිබඳව ඔබේ හිතට නැගෙන අදහස් දක්වනවානම් සතුටක් දැනේවී මට.

DSCF4457

 

anuradhapuraya 119

මං කැමති සිංදුවක්

වැස්ස + ආරම්භය

                           අද හවස් වරුවම හොඳටෝම වහිනවා.  ඊයේ හවස ඉඳන් පොඩ්ඩ පොඩ්ඩ ‍හොයලා අද උදේ වෙද්දි බ්ලොග් එක හදල ඉවර කර ගත්තා. ඒත් ලියන්න අදහසක් ආවෙම නෑ. ඉතින් ආයුබෝවන්  කියලා පටන් ගත්තා. පුරුදු විදිහනේ කොහොමටත්. හවස් වරුවෙ වැස්ස නිසා ඉතුරු කාලයත් මේකටම සිත යොදවන්න පුළුවන් වුනා.

                          ඒත් තාමත් ලියන්න අදහස් නෑ… ඉතින් මං හොයා ගත්තා නිසඳැසක්, ඒක මම ලියපු එකක් නම් නෙවී. ගෑනු ළමයා දුන්න එකක්. ලස්සනයි කියලා හිතිච්ච හින්දා පල කරා.

                         මේ වැස්සත් නිකන් ආදරය වගේ , මොකද පහුගිය සති කීපයම වැස්සේ නෑ, ඉතින් වැඩේ බනින එක. වහින්නෙවත් නෑනේ, ඉන්න බෑ රස්නය කියලා. ඒ වගේම තමා මේ දවස් වල වැඩෙත් බනින එක වහිනවා වහිනවා ඉවරයක් නෑනේ තියලා. ඉතින් ආදරයත් එහෙමනේ, ආදරේ වැඩි වුනත් චුරු චුරුව, මදි වුනත් චුරු චුරුව ( හෙට ගුටි ). ඒක නිසා තමා මම වැස්සෙන්ම පටන් ගත්තේ. පොඩි කාලේ වැස්ස වෙලාවට ගෙදර හිටියා නම්අනිවාර්යයෙන්ම මහ වැස්සට  තෙමි  තෙමී  හොඳට  සෙල්ලම් කරනවා. අම්මා නම් බනිනවා. හැබැයි තාත්තා නම් ෆිට්. ඕන තරමක් සෙල්ලම් කරලා අයියයි මායි මල්ලියි පිටි පස්සේ ටැංකියෙන් තව වතුර දෙක තුනක් දා ගන්නවා මඩ හේදෙන්න.

                       ජීවිතේ වැඩි කාලයක් ගෙවුනේ ගෙදරින් පිට නිසා මට ගෙදර දී ලබපු අත්දැකීම් බොහෝම පොඩ්ඩක් තියෙන්නේ. ඉස්කොලේ ( ධර්මරාජේ) හොස්ටල් එකේ දි නම් බොහෝම සතුටුදායක දේවල් තමා උනේ වැස්ස වෙලාවේ. කොටින්ම කියනවනම් ඒ කාලේ මගේ ජිවිතේ ලොකුම සතුට තමා නිදාගන්න එක. ඉතින් වැස්ස  තියෙනවනම් වෙන මොනවද? වැහැපන් වැහි වලාවේ කියලා පංතියේදිත් නිදා ගන්නවා, හවස ඉස්කොලේ ඇරලා ඇවිත් ආයෙත් නිදා ගන්නවා, ඊට පස්සේ පාඩම් කරන වෙලාවෙත් නිදා ගන්නවා ( සර් දැක්කනම් ඉතින් පැය දෙකක් පොත අතේ තියා ගෙන හිටගෙන පාඩම් කරන්න ඕන ) ඊට පස්සේ ඉතින් රෑටත් නිදා ගන්නවා.

                        පාසල් දවස් වල තව මතක තියෙන වැස්සක් වැස්සා. එතකොව මන් එකොලහේ පංතියේ.  අනේ මන්දා ඒ දවස් වල හරියට හවස දෙක වෙද්දි  වහිනවා. සොබාව ධර්මෙ හරි නරකයි. අපෙ ඉස්කොලේ ඉඳන් කිලොමීටරයක් විතර එන්ට එපැයි නුවර ටවුමට. දනිස් ගාවට එනකං මඩ ඉහිලා ඉතින්. එදා හරියට අපි ගේට්ටුවෙන් එලියට එනකොටම වහින්න ගත්තා. අපි එතකොට කොහේ කියලා යන්නද ? මම නම් යාළුවෙක්ගේ කුඩයක් යටට සේන්දු වුනා. එත් ඉතින් තෙමෙනවම තමා. හැබැයි කේස් එක කියන්නේ වැහැලා තියෙන්නේ අපේ ඉස්කෝලේ හරියට විතරයි. ඉතින් කොහොමද? තෙමිච්ච කුකුලෝ වගේ දණිස්සෙන් පහල දුඹුරු පාට වෙච්ච කලිසමකුත් ඇඳගෙන ටවුමට එද්දි. ….

                          රස්සාව කරන කලේ වැස්ස ගැන අත්දැකීම, උදේ අටට කලින් නුගේගොඩට වැස්සොත්,      සනීපයි. සපත්තු දෙක ගිය ගමන් ගලෝලා දාලා තමා වැඩ අල්ලන්නේ. මොකද පොඩි වැස්සක් වැස්සත් ස්ටැන්ඩ් එක වටේටම යට වෙනවනේ. මං බස් එකෙන් බැහැලා වතුර ගැඹුර අඩු තැන් හොයනවා….

img_4529-3

නුඹ

nuba

උදෑසන පළමු සිතිවිල්ල...

රැයෙහි අවසන් සිහිනය...

නෙත් කෙවෙනි පුරා ගලන,

කඳුලු ගං දෑල නුඹ….

ආයුබෝවන්

415083_4326

Newer Posts Home